ჰემოფილია…

სანამ უშუალოდ პოსტის წერაზე გადავალ მინდა ხაზი გავუსვა იმ ფაქტს, რომ საზოგადოებაში გავრცელებული  აზრი იმის შესახებ, რომ ჰემოფილიის დროს ადამიანი შეიძლება დაიღუპოს უმნიშვნელო ნაკაწრით  მცდარია, ყველაფერ ამაზე უფრო კონკრეტულდა ქვემოთ მოგახსენებთ..

ჰემოფილია-ეს არის მემკვიდრული დაავადება, რომელიც დაკავშირებულია კოაგულაციის ანუ სისხლის შედედების ფაქტორის დარღვევასთან. ამ დაავადების დროს შესაძლოა განვითარდეს სისხლჩაქცევები სახსრებში, კუნთებში და შინაგან ორგანოებში. სისხლდენა შეიძლება განვითარდეს სპონტანურად, მცირედი ტრავმის ან ჭრილობის შედეგად და აგრეთვე ქირურგიული ჩარევის შემთხვევაში, რასაც შესაძლოა ადამიანის დაღუპვა მოჰყვეს…

ჰემოფილიის დროს მკვეთრად იზრდება პაციენტის სიკვდილის რისკი თავის ტვინში ან სხვა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან ორგანოებში სისხლჩაქცევების შედეგად. პაციენტები ჰემოფილიის მძიმე ფორემბით განეკუთვნებიან ინვალიდთა ჯგუფს.

ჰემოფილია განპირობებულია კოაგულოპათიით ანუ სისხლის შედედების უნარის მკვეთრი დაქვეითებით.

როგორც უკვე იყო აღნიშნული ჰემოფილია ეს არის მემკვიდრული დაავადება, შესაბამისად იგი გენეტიკურად ვრცელდება, ჰემოფილიის განვითარება განპირობებულია  X-ქრომოსომაში ერთი გენის დეგენერატიული მუტაციით ანუ ცვლილებით.

გამოყოფენ ჰემოფილიის 3 ტიპს A, B და C ტიპებს…

ჰემოფილია A-(რეცესიული მუტაცია X-ქრომოსომაში). გამოწვეულია გენეტიკური დეფექტით, ამ დროს სისხლშიარ მოიძებნება სისხლის შედედებისთვის აუცილებელი ცილა ე.წ. VIII-ფაქტორის ცილა (იგივე ანტიჰემოფილური გლობულინი). ამ ტიპის ჰემოფილია ცნობილია როგორც კლასიკური ჰემოფილია და შემთხვევათა 80-85% გვხვდება.

ჰემოფილია B-გამოწვეულია IX ფაქტორის დეფექტით (ამ დროს ფიქსირდება რეცესიული მუტაცია X-ქრომოსომაში). ამ ტიპის ჰემოფილიის დროს არ ხდება თრომბის წარმოქმნა, ანუ ჭრილობიდან სისხლის დენის დროს ვერ ხერხდება მისი შეჩერება ვინაიდან კოლტი რომელიც ჭრილობას უნდ ადაეცოს და გააჩეროს სისხლდენა ვერ წარმოიქმნება.

ჰემოფილია-C-ამ ტიპის ჰემოფილიაზე ძალიან ცოტა რამ არის ცნობილი, ხშირად კლასიფიკაციაში არც კი მოიხსენიებენ, უნდა აღინიშნოს, რომ 90% შემთხვევაში ამ ტიპის ჰემოფილია გავრცელებულია ებრაულ ეთნიკურ ჯგუფში სახელწოდებით “აშკინოზი ებრაელები”… აქვე უნდა ითქვას ისიც, რომ ამ ტიპის ჰემოფილია კლინიკური სურათის მიხედვით მკვეთრად განსხვავდება A და  B ჰემოფილიისგან.

როგორვ წესი ჰემოფილიით ავადდებიან მამრობითი სქესის წარმომადგენლები, ქალები მხოლოდ მისი გადამტანები არიან, ანუ მუტაციური გენის გადამტანი ქალი აჩენს ან ჰემოფილიით დაავადებულ ბიჭს ან გადამტან გოგოს.

A და B ტიპის ჰემოფილიის დროს წამყვანი სიმპტომები ერთიდაიგივეა, ანუ მომატებული სისხლდენა ბავშვის დაბადების პირველივე თვეებში, ხშირად ვითარდება კანქვეშა და კუნთთაშორისი სისხლჩაქცევები, სისხლჩაქცევები სახეზე და მუცლის ღრუში. ამ ტიპის სისხლის დენა შესაძლოა გამოიწვიოს უმნიშვნელო ტრავმამ. როგორც პოსტის დასაწყისში აღვნიშნე, უნდა გვახსოვდეს, რომ უმნიშვნელო სისხლდენის დროს ჰემოფილიით დაავადებულებში სისხლდენა ისეთივე სისწრაფით ჩერდება როგორც ჯანმრთელ ადამიანში, პრობლემა ჩნება მაშინ როდესაც საქმე ეხება დიდ ჭრილობებს, მაგალითად ტრავმების დროს, კბილის ამოღების შემთხვევაში, ქირურგიული ჩარევის დროს და სპონტანურად აღმოცენებული შინაგანი სისხლდენი შემთხვევაში.

ჰემოფილიის დიაგნოსტიკა ხდება კოაგულოგრამის საშუალებით ანუ სისხლის შედედების დროის განსაზღვრით.

სამწუხაროდ დღეისათვის ჰემოფილია სრულ განკურნებას არ ექვემდებარება, შესაძლებელია მხოლოდ მისი კონტროლი სპეციალური ინექციით. ეს წამალი ახდენს სისხლში იმფაქტორის დამატებას, რომელიც აუცილებელია შედედებიშთვის. წამალი მზადდება ან დონორი ადამიანის სისხლის შრატისგან, ან ახორცილებენ მის ხელოვნურ მიღებას ქიმიური საშუალებით ცხოველის სისხლისგან.

ცხადში თუ სიზმარში… :)))

სასიამოვნო ნიავი მაღვიძებს, მზიანი დილაა, მამლის ყივილი და ჩიტების ჭიკჭიკი ერწყმის ერთმანეთს, ოთaხის ფანჯრები ღიაა და მასზე ჩამოკიდებული ფარდები ნაზად ირხევა, საათს დავხედე დილის 9 ხდება, არადა უფრო ადრე უნდა გამეღვიძა, ყოვეშემთხვევაში ასე მქონდა დაგეგმილი… სასწარფოდ წამოვხტი, ჩავიცვი და გავარდი აივანზე… ჩავირბინე კიბეები, ჩემი მეგობარი ნუკრი ღიმილით მიყურებს და მეუბნება ფრაზას, რომელიც ძალლიან ბევრჯერ მომისმენია: “ამდენი როგორ უნდა გეძინოს, რა გჭირს წერეთელი?” მიდი დროზე ისაზუმე, ყველა შენ გელოდებით, მეც სასწრაფოდ შევდივარ სამზარეულოში, არ მინდა, რომ ბევრი დრო დავკარგო, არც ვჯდები ისე ვსვამ ჩაის რომელსაც განსაკუთრებული სურნელი აქვს ყველის პატარა ნაჭერს ვაყოლებ უკვე მზდ ვარ …

დღე განსაკუთრებულად ნათელია, ირგვლი ყველაფერი ძალიან ფერადი, ჰაერი ძალიან სურნელოვანი, სამზარეულოდან გამოვედი, ყველანი ადგილზე ვართ, მანქანაში ჩავსხედით, და უკვე გზაში ვართ. ბევრს ვიცინი, რაღაცეებს ვყვებით, სასიამოვნი განწყობა იქმნება. ირგვლივ ულამაზესი პეიზაჟი, ხან ვჩუმდები და მანქანის ფანჯრიდან ვიყურები, ვათვალიერებ არემარეს, რომელიც არაერთხელ მინახავს, მაგრამ დღეს ყველაფერი რაღაც განსხვავებულია, უფრო ფერადი და უფრო მიმზიდველი… მივუყვებით მიხვეულ-მოხვეულ გზას, მარჯვნივ აყვავებულ ბუნებაში გაფანტული სახლებია, ერთ-ერთი სახლის სახურავი შევნიშნე, რომელზეც სულ მეცინება, თუნუქისგან გკეთებული ქონგურები და მამალი ადგას თავზე, მერე ისევ მარცხნივ ვიყურები, მწკრივში ევკალიპტის ხეებია ჩაყოლებული, ძალიან გაიზარდნენ ეს ხეები გუნებაში გავიფიქრე, არაერთხელ მინახავს, მაგრამ რაღაც უცნაური ფორმისანი მეჩვენებიან, თითქოს პირველად ვხედავ… ევკალიპტის მწკრივი დასრულდა, გზა გაფართოვდა უკვე ქობულეთში ვართ, გზას ვაგრძელებთ, გეზი ბათუმისკენ გვაქვს აღებული… აგერ ზღვაც გამოჩნდა, ზურმუხტისფრად მოელვარე, არ ღელავს, პირიქით ძალიან მშვიდია, ისეთი, როგორიც თითქოს არასდროს, ჩემი მეგობარი რაღაცას მეუბნება, უფრო სწორად ისტორიას მახსენებს, რომელზეც ძალიან მეცინება, არა შენი ბრალია ეგ ყველაფერი ვპასუხობ მე, ნუ იცი ჩემზე გადმობრალება… ჩვეული ირონიაა მისი მხრიდან ამ ფრაზას ისე ვამბობ თითქოს თავს ვიმართლებ… დრო უცბად გადის მანქანა შევანელეთ და გავჩერდით, თქვენ გადადით იყიდეთ რაც გინდათ, მანქანას ჩრდილში დავაყენებ და წამოგეწევით… გადავედით, პრინციპში ბევრი არაფერი გვინდა, ყველაფერი თან გვაქვს, სამწვადე გვაკლია, ბაზარში შევედით, ბევრი არ გვიძებნია მივაგენით ხორცს, ვიყიდეთ და უკან გამოვბრუნდით, ნუკრი შემხვდა რაღაც ეყიდა, თუმცა აღარ მახსოვს რა… დანარჩენები სად არიან? ვიკითხე, გარეთ გველოდებიან… გავედით ბაზრიდან ჩავსხედით მანქანაში და გზა განვაგრძეთ, მე ისევ ვიცინი და ნუკრის ვეკითხები ხომ ზუსტად იცი სადაც მივდივართ? ის ჩვეული ირონიით მპასუხობს არაა, ამაზეც მეცინება, ხომ ვიცოდი, რომ ასე მიპასუხებდა , რაღას ვეკითხებოდი, ცენტრალური გზიდან გადავუხვიეთ, აქაც ძალიან ლამაზი პეიზაჟი მარჯვნიდან და მარცხნიდან გზას უზარმაზარი მთები აკრავს, გადამწვანებულია ყველაფერი , გზა ვიწროვდება, მიხვეულ-მოხვეული ტრასით მივიწევთ წინ, და უფრო და უფრო ზემოთ ავდივართ მთებში, აქ პირველად ვარ, მაგრამ არა მემგონი ადრეც ვყოფილვარ გონებაში გავიფიქრე, მაგრამ ამაზე აღარ მიფიქრია, ფანჯარა ჩავწიე და სახე ნიავს მივუშვირე, აქაც რაღაც განსაკუთებული სურნელი მეცა, არ ვიცი კონკრეტულად რისი, თითქოს სხვა ჰაერია, მერე მარჯვნივ გავიხედე და შევნიშნე ნიშანი რომელზედაც წერია “ზემო-აჭარა-მახუნცეთის ჩანჩქერი”, მივხვდი რომ მოვედით, მანქანა მარცხნივ გადავაყენეთ და ადგილზე ვართ, მე ისევ ვიცინი, მანქანიდან გადმოვდივართ, ყველაფერი ამოვიღეთ საბარგულიდან, ახლა ცოტა ფეხით უნდა გავიაროთ რომ ნაკრძალში შევიდეთ, ჩანჩექერის ხმა მესმის, გამოჩნდა კიდეც, ძალიან სიგრილეა, თითქმის სიცივე, წყალი ხომ ძალიან აგრილებს, მაგრამ ადგილი ულამაზესია, სიამოვნებისგან ვგრძნობ, რომ ვიცინი, მეღიმება, ირგვლივ ვიყურები, მაღალ მთეში ჩაფლული წალკოტია, გუნებაში გავიფიქრე, ჩანჩქერთან მივედით და ჩამოვჯექით, ძალიან მცხელა, თუმცა ცოტახნისწინ მციოდა, წყალთან მივედი და ხელი ჩავყავი, გასაოცარია, ამსიმაღლე ჩანჩქერი, ასე სწრაფი მდინარე და წყალი თბილია, არ ველოდებოდი, რატომღაც პატარა ბავშვივით რომელიც დედისგან ნებართვას მოელის, ისე გავხედე ჩემს მეგობარს და ვუთხარი: “აუ წყალში მინდა ჩასვლა” რაზეც სიცილი მივიღე პასუხად, მერე მეც გამეცინა, გავიძრე ტანსაცმელი და წყალში ვარ, რაღაც არაბუნებრივმა გრძნობამ დამიარა, ვერ მივხვდი როგორმა, ახლაც მიჭირს სიტყვებით გადმოცემა, ძალიან სასიამოვნო გრძნობა მეუფლება წყალი ტანზე მელამუნება და თითქოს, პირველად ვცურავ, ერთგვარი სიმსუბუქის შეგრძნება მიპყრობს, მერე იმ მწვერვალს ავხედე საიდანაც ჩანჩქერი სათავეს იღებს დიდხანს ვუყურე, იგივე განცდა დამეუფლა, რაც დილით სანამ სახლიდან გამოვედით, თითქოს ყველაფერს სხვა ფერი აქვს, ყველაფერი ძალიან ხალასია, მკაფიო და წარმტაცი, თითქოს უცხო და თითქოს ძალიან ნაცნობი, ვგრძნობ, რომ მცივა, წყლიდან ამოვედი და ჩემს მეგობრბეს შევუერთდი, ბევრს ვლაპარაკობთ, ვიცინით, ვკამათობთ, მაგრამ სასიამოვნოდ, ვგრძნობ იმას თუ როგორ მიმძაფრდება შიმშილის გრძნობა… ნუკრი მომიტრიალდა და მკითხა წერეთელი საზამთრო არ გინდა? გამეცინა და თანაც გულიანად… ტელეფონმა დარეკა თვალი გავახილე, მივხვდი, რომ ეს სიზმარი იყო, მაგრამ ძალიან რეალური, ისეთი, როგორიც აქამდე არასოდეს მინახავს , ზუსტად იმ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი, რომ იტყვიან სიზმარში იყო თუ ცხადში ვერ მივხვდი 🙂 მაგრამ ყველაზე უცნაურს ახლა გეტყვით, ამბავი რომელიც ზემოთ აღვწერე 2009 წლის ზაფხულში ნამდვილად მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, ჩემს მეგობართან ვისვენებდი ქობულეთის რაიონის ერთ-ერთ ულამაზეს სოფელში, ვიცოდი რომ ბათუმიდან არც ისე შორს “მახუნცეთში” იყო ჩანჩქერი, ხოდა მეტი რა მინდოდა, სასწრაფოდ ორგანიზება გავუწიე ამ ამბავს და წავედით, სულ 7 ადამიანი ვიყავით და ნამდვილად დაუვიწყარი დრო გავატარეთ…

ზუსტად ნამდვილად არ ვიცი რამ განაპირობა ასე დეტალებში მენახა სიზმარი, რომელიც არც ისე დიდიხნის წინ ცხადში გამოვცადე, რეალობასა და სიზმარს შორის განსხვავება, მხოლოდ ის იყო, რომ როცა რეალურად ვიყავი მაშინ წყალში არ ჩავსულვარ :))) , საუბრის ზუსტ დიალოგებს ვერ ვიხსნებ და როგორც ზემოთ წაიკითხეთ ყველაფერი ძალიან მკაფიო იყო, ძალიან ფერადი და ირგვლივ განსაკუთრებული სურნელი იდგა, ისეთი, როგორიც სხვა  დროს არ მიგრძვნია… თუმცა გარკვეულწილად ნათელია ჩემთვის ასეთი გამძაფრებული გრძნობების თუ შეგრძნებების მიზეზი არის ერთგვარი ნოსტალგია, უკვე მეორე წელი დაიწყო რაც საქართველოში არ ვარ ამიტომ ბუნებრივია ის, რომ მენატრებიან მეგობრები და გონებაში ძალიან ხშირად ტრიალებს ის მომენტები რამაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე აქედან გამომდინარე გასაკვირი არ უნდა იყოს ის, რომ ტვინმა დაგროვილი ინფორმაცია ქრონოლოგიურად დაალაგა და მერე როგორც სასიამოვნო კინო, თითქმის 100%-იანი სიზუსტით მანახა, ძალიან ვისიამოვნე, რათქმაუნდა ერთგვარად სევდა შემომაწვა გამოღვიძების შემდეგ, მაგრამ საბოლოო ჯამში მაინც პოზიტიური განწობა შემიქმნა… უფრო კარგად, რომ შევძლო ჩემი შეგრძნებების თქვენთვის გაზიარება აქვე მივამაგრებ 2009 წელს მახუნცეთში გადაღებულ სურათებს  ოღონდ ეს ცხადია სიზმარი არ გეგონოთ :)))))………..

ესეც “მახუნცეთის ჩანჩქერიი… :)))

ჩემი სიზრის გმირები :)) მე, ნუკრი, სოფო, ინგა….

მარცხნიდან : ნუკრი, ჯაბა, თემო და მე :))) სურათების უკეთესი ხარისხით სანახავდ დააწკაპუნეთ სურათს :))ნუკრი მე და სოფოოო :))))

ვის უწევს მფარველობას საქართველო?

საქართველოს 2 მოქალაქე, დარეჯან კოხტაშვილი და ბაბუცა გორდაძე 25 ოქტომბრიდან მალაიზიის ციხეში ელიან სასამართლო პროცესს, რომელიც დღეს ან ხვალ უნდა გაიმართოს. მათ ბრალი ედებათ მალაიზიაში დიდი რაოდენობით ნარკოტიკის შეტანა, რაც ადგილობრივი კანონმდებლობით სიკვდილით ისჯება. სასამართლოს გარდა ეს ორი ადამიანი ელის შველას საქართველოს ხელისუფლებისგან, რომელიც ჯერჯერობით მხოლოდ იმაში გამოიხატა, რომ მალაიზიაში გაგზავნილ იქნა კაცი, რომელმაც ჩამოიტანა ამბავი _ ისინი მართლა საქართველოს მოქალაქეები არიანო.

1 კვირის განმავლობაში საქართველო  უყურებს იმ ტრაგიკომიკურ ფართხალს, რომლითაც დაკავებულია ქვეყნის საგარეო უწყება. გრიგოლ ვაშაძის უწყება, რომელიც არ უშვებს მომენტს საკუთარი დიპლომატიური წარმატებების და ძლევამოსილების დასაპიარებლად, ერთი კვირის განმავლობაში ვერ დაკავშირებია მალაიზიის საგარეო საქმეთა სამინისტროს. მიზეზი თურმე ყოფილა სხვაობა დროში, მალაიზია შორსაა და აქ რომ დილაა, იქ უკვე საღამოა, ამ უსერიოზულესი მიზეზის გამო ვერ მომხდარა ვაშაძის დაკავშირება მის მალაიზიელ კოლეგასთან. ქვეყნის პირველი დიპლომატი ძილს ხომ არ დაიფრთხობდა ორიოდე მოქალაქის გამო, ამიტომაც საქმე გადაბარებულ იქნა საქართველოს ელჩზე უკრაინაში გრიგოლ ქათამაძეზე, რომელიც, უნდა დაკავშირებოდა მის კოლეგა მალაიზიელ ელჩს უკრაინაში, რათა იმას გაერკვია რა ხდებოდა. 2 დღე ქათამაძე ელოდა პასუხს კოლეგისგან, რომელსაც ვაშაძის მაგვარად ძილი ერჩივნა შეწუხებას და ბოლოს, მოხდა დიდი დიპლომატიური გარღვევა _ გადაწყდა, რომ ვაშაძე ტელეფონით დაელაპარაკებოდა მალაიზიის საგარეო საქმეთა მინისტრს. სად უკრაინა და სად მალაიზია? იქნებ ჩვენი ელჩი ჩინეთში მეტს მოახერხებდა? თუ ქათამაძეს უფრო მეტი შეუძლია ვიდრე ვაშაძეს? მაშინ რაში გვჭირდება მინისტრად კაცი, რომელმაც 7 დღეში ვერ მოახერხა მოეძია მისი მალაიზიელი კოლეგის ტელეფონი, ცოტა ხანი მოეთმინა და დაერეკა ვითარების გასარკვევად? სხვათაშორის იგივე ვალდებულება აქვს საქართველოს პრეზიდენტსაც, რომელსაც ხმა არ ამოუღია ამ ამბავზე.

საქართველოს მოქალაქის პასპორტზე წერია „პასპორტის მფლობელს მფარველობას უწევს საქართველო“. ნეტავ რას უნდა ნიშნავდეს ეს სიტყვები? აქ არსად არ არის მითითებული, რომ საქართველო მფარველობას არ უწევს ნარკოტიკების გადამტან მოქალაქეებს, არალეგალებს, უმუშევრებს ან პატიმრებს. გამოდის რომ ან ყველას თანაბრად უწევს მფარველობას, ან მფარველობს მხოლოდ ელიტას ანდა პასპორტში უეცრად გაპარულა რაღაც უცნაური ფრაზა. ვერც მოქალაქე ვაშაძე და ვერც მოქალაქე სააკაშვილი ვერ იტყვიან, რომ მოქალაქე კოხტაშვილი და მოქალაქე გორდაძე არ არიან მათ მსგავსად თანაბრები საქართველოს კონსტიტუციისა და კანონმდებლობის წინაშე, მაშნინ რატომ არ ჩანს რომ პირველი ორი, თანამდებობაზე მყოფი მოქალაქე რეალურად ზრუნავს სიკვდილის პირას მყოფ ორ მოქალაქესა და დანარჩენ უბრალო მოქალაქეებზე? ერთიც და მეორეც იმიტომ ზიან თავის სავარძლებზე, რომ იზრუნინ საქართველოს მოქალაქეებზე.

პირველდ ინტერნეტში ( „თბილისის ფორუმზე“)რომ არ გახმაურებულიყო ეს ამბავი, არც საგარეო უწყება და არც სახელისუფლებო მედია არ ჩქარობდნენ ხმის ამოღებას. თუ არ გავრცელდებოდა, იმ ქალებს სადღაც მალაიზიაში ჩამოახრჩობდნენ და პრობლემაც არ იქნებოდა. მაგრამ რადგან ამბავი გახმაურდა, ქართულმა დიპლომატიამ ფაციფუცი დაიწყო და ერთ კვირაში თურმე საოცრება გააკეთა, დაგეგმა ვაშაძის სატელეფონო საუბარი! თქვენც ხომ არარეალურად გეჩვენებათ? ეს ცის ტოლა ვაშაძე, ოკუპანტ დათვთან მებრძოლი დიპლომატი და მთელი მისი პროფესიონალი უწყება ვერ ახერხებს ტელეფონის პოვნას… რთულია საგარეო საქმეთა მინისტრი იდიოტად ჩათვალო, მაშინ იდიოტი გამოვა მისი დამნიშნავიც და შესაბამისად დამნიშნავის ამომრჩეველიც. მაშინ გამოდის, რომ საგარეო უწყება უბრალოდ ოპერატიული მოქმედების პოზას იჭერს, რათა ბოლოს, როცა პროცესი გაიმართება მხრები აიჩეჩოს და თქვას _ რა ვქნათ, ყველაფერი გავაკეთეთ ჩვენი მოქალაქეების გადასარჩენად მაგრამ ქვეყნებს შორის დროებში დიდი განსხვავება იყოო. ხელისუფლებას რეალურად არ ედარდება იმ ორი მოქალაქის ბედი, სხვა საქმეები აქვს თავზე საყრელად, რა დროს უბრალო მოქალაქეებია.

საბერძნეთი  ევროპაში ლიდერია ქართველი ემიგრანტებით. ქალაქებიდან კი ათენი ლიდერია არალეგალ ქართველთა რაოდენობით. ათენის ცენტრში არის ერთი კვარტალი, რომელშიც თავს პატარა საქართველოში იგრძნობთ, მაღაზიებზე ქართული წარწერები, ქართული ტურისტული ფირმები „წალკა ტური“, „კახეთი ტური“ „დუშეთი ტური“ და ა.შ. ქართველ ქალთა უმრავლესობა იქ მუშაობს შინამოსამსახურედ, მამაკაცები ხელოსნებად. არიან ქურდებიც. კვარტალი ქართველთა შეკრების ადგილია, იქიდანვე იგზავნება ფული და ნივთები საქართველოში, იქვე მოქმედებს არალეგალური შრომის ბირჟაც. ქართული კვარტალის გვერდით არის რუსული, ინდური და ჩინური კვარტლები. ბერძენ ჟურნალისტებთან საუბრისას ირკვევა  რომ ყოველწლიურად საბერძნეთში 200 ათასამდე არალეგალი შედის, ძირითადად ალბანეთიდან, რუმინეთიდან, ინდოეთიდან, პაკისტანიდან და აფრიკიდან, მათ შორის არიან ქართველებიც, რომლებიც არალეგალობის გამო იძულებულნი არიან იმუშაონ შავ სამუშაოზე და ისიც ნახევარ განაკვეთზე. პოლიციასთან შეხება დაახლოებით 200 ევრო ჯდება, მაგრამ ის პოლიციელები კვლავ ბრუნდებიან მორიგი 200 ევროს მისაღებად, და ერთ მშვენიერ დღესაც, როცა ქართველის ჯიბეში არ უდევს ქრთამი, მას დეპორტაცია გარანტირებული აქვს. ათენი-თბილისის რეისზე დეპორტირებულები მგზავრთა მინიმუმ ნახევარს შეადგენდნენ, ერთ-ერთი მათგანი, 25 წლის გოგონა 2004 წელს წავიდა საბერძნეთში, მოეწყო სამუშაოდ,  გათხოვდა და გააჩინა შვილი, მაგრამ ახლა დაიჭირეს და უკან გამოუშვეს. თუმცა დაჭერასა და თვითმფრინავში ჩასმამდე იყო 10 დღიანი ციხე, რომელიც მას კოშმარად დარჩა. ბერძენი პოლიციელები ამცირებდნენ და შეურაცხყოფას აყენებდნენ საქართველოს მოქალაქეებს, რამდენიმე პატიმარი ქალბატონი კი მზად იყო საკუთარი სხეულით დაემსახურებინა ელემენტარული ჰიგიენური პირობები. ამ ისტორიის მომყოლი გოგონა შეძრული იყო ცალკე ბერძენი სამართალდამცველების და ცალკე ქართველი ქალების ქცევით, მაგრამ მის მონათხრობში ერთხელაც არ იყო ნახსენები საქართველოს საელჩო საბერძნეთში, ჩვენი საგარეო უწყება და მითუმეტეს ის უშინაარსო წარწერა პასპორტზე. უცხოეთში მცოვრები და მომუშავე ქართველები ვერ გრძნობენ, რომ ქართული სახელმწიფო მათ რამეში გამოადგება, ვერ გრძნობენ ქართული საელჩოების არსებობას, ვერ გრძნობენ საქართველოს, როგორც თავის მოქალაქეებზე მზრუნველი სახელმწიფოს არსებობას. მალაიზიაში დაჭერილი ორი ქართველის ისტორია ქართული საზოგადოებისთვის ცნობილი გახდა იმიტომ, რომ ეს მოხდა ქვეყანაში, სადაც მათ სიკვდილი ელით იმ დანაშაულისთვის, რომელსაც მათ აბრალებენ.  იმ ორი ქალის მსგავსად საქართველოს ათასობით მოქალაქე ზის თურქეთის, საბერძნეთის, ავსტრიის, ესპანეთის, ჰოლანდიის, საფრანგეთის, იტალიის, კვიპროსის, უკრაინის, სომხეთის და აზერბაიჯანის ციხეებში. რამდენ მათგანზე აქვს ინფორმაცია საქართველოს საგარეო უწყებას? მაინცდამაინც სიკვდილით დასჯა უნდა ემუქრებოდეს ადამიანს, რომ მისით ვასაძე დაინტერესდეს და ისიც მხოლოდ სამუშაო საათებში? ახლახანს გაამართლეს კიდევ ერთი საქართველოს მოქალაქე, რომელმაც ეგვიპტეში ტრეფიკინგით დაკავებული ეგვიპტელი თავდაცვისას მოკლა. რა გააკეთა საგარეო უწყებამ იმ კაცის დასაცავად? რა გაკეთდა იმ ქართველებისთვის, რომლებიც აიყვანეს სომალიში ან ქართველებისთვის, რომლებიც დააპატიმრეს ფილიპინებში?ასეთი, გახმაურებული და გაუხმაურებელი ფაქტები ასობითაა და ყველგან ერთი და იგივე დასკვნა _ ქართული დიპლომატიისგან ქმოქალაქეთა იგნორირება ან უსუსურობა მოჩვენებით მოქმედებაში.

ვაშაძეც, სააკაშვილიც და დღევანდელი რეჟიმიც პასუხისმგებელნი არიან საქართველოს მოქალაქეებზე. მათი პასუხისმგებლობა დაიწო ხელისუფლებაში მოსვლით და გაასმაგდა მას შემდეგ, რაც მათმა მმართველობამ აიძულა ქართველები დატოვონ სამშობლო და თავის გადასარჩენად სხვა ქვეყნებში მონებად წავიდნენ. ვის უხარია ბერძენი მოხუცისთვის უკანალის წმენდა, კვიპროსის პლანტაციებში კაპიკებზე შრომა ან მალაიზიაში ნარკოკურიერობა? საქართველოს მოქალაქეთა 1/3 დღეს იძულებულია იცხოვროს სამშობლოსგან შორს, რათა გადარჩეს, დარჩენილი 2/3-ის ნახევარი კი ოცნებობს ქვეყნის დატოვებას. ვისი ბრალია ეს? ვინ აიძულებს მათ წავიდნენ საბერძნეთში, უკრაინაში, ისრაელში, რუსეთშა და სხვა ქვეყნებში? სულ ერთი თვის წინ ხელისუფლებამ, რომელსაც ფული შემოაკლდა, დაატერორა წვრილი მოვაჭრეები. ბევრი ციხეში ჩასვა, დანარჩენებს ათასობით ლარი მიატანინა თავისუფლების სანაცვლოდ. რა გასაკვირია, რომ ახლო მომავალში საქართველო კიდევ უფრო დაიცალოს, ულუკმაპუროდ და უსახლკაროდ დარჩენილ ადამიანებს არც ხელისუფლების, არც სამართლის და არც მომავლის იმედი არ აქვთ და ბერძენის უკანალის წმენდა ურჩევნიათ საქართველოს ხელისუფლების უკანალის ამბორს.

რთულია იყო ოპტიმისტი მალაიზიაში დაკავებული ქართველი ქალების მომავლის მიმართ. ის ქვეყანა არ სცნობს კომპრომისებს, როცა საქმე ნარკოტიკს ეხება, მაგრამ უფრო რთულია გრძნობდე, რომ შენ, როგორც საქართველოს მოქალაქე მალაიზიაშიც და დანარჩენ მსოფლიოშიც ხარ არარაობა. არა იმიტომ, რომ მსოფლიო გვიყურებს ჩვენ, როგორც არარაობა ქვეყნის მოქალაქეებს, არამედ იმიტომ რომ ჩვენი ქვეყნის ხელისუფლებისთვის ვართ არარაობა, უბრალო სტატისტიკა, რომელიც საინტერესო ხდება მხოლოდ საარჩევნო ურნასთან, სხვა შემთხვევაში კი 4 მილიონის ბედი ერთი მუჭა მმართველი ბანდისთვის ისეთივე სიცარიელეა, როგორც ქართულ პასპორტზე წაწერილი სიტყვები    „პასპორტის მფლობელს მფარველობას უწევს საქართველო“

რატომ უნდა გიხაროდეთ, რომ დაიბადეთ საქართველოში და არა ირანში…

დადგა დრო, რომ ჩემი უკვე რიგით მეორე “პოსტი” შემოგთავაზოთ. პირველრგში მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემი თავი პოლიტიკურ ადამიანად არასოდეს მიმაჩნდა, მაგრა ასაკის მატებასთან ერთად ვგრძნობ, რომ პოლიტიკისკენ ვიხრები 🙂 უფრო მეტად კი ადამიანთა უფლებების დარღვევის დროს მიმძაფრდება ემოციები…

სტატიის სათაური, როცა წაიკითხეთ ბუნებრივია ალბათ გაგიჩნდათ აზრი რა შუაშია ირანი და ალბათ უმეტესობა თქვენგანი ნამდვილად ბედნიერია, რომ საქართველოსში დაიბადა, მაგრა სათაურის მოტივაცია ასეთია: ძალიან ბევრი ქართველი ახალგაზრდისგან მომისმენია ფრაზა :“ერთხელ გაჩნდე და ისიც საქართველოში?” არ იფიქროთ, რომ ვინმეს ვაკრიტიკებ ამ ფრაზის გამოყენებისთვის, უფრო მეტიც პირადად მეც მძიმე სოციალური თუ ეკონომიური მდგომარეობის გამო არაერთხელ გამომიყენებია და სწორედ აღნიშნული მიზეზის გამო არ ვცხოვრობ დღეს საქართველოში, მაგრამ  საქმე იმაშია, რომ ზემო-აღნიშნული ფრაზის გამოყენების დროს ხშირ შემთხვევაში არ აკონკრეტებენ სად სურთ რომ დაბადებულიყვნენ? რათქმაუნდა ეს უსიტყვოდაც ნათელია, ფრაზის უკან დგას ევროპის რომელიმე მაღალ-განვითარებული ქვეყანა ან ამერიკა, მაგრამ ხომ არ დაგვავიწყდა აზია? მითუმეტეს მაშინ, როდესაც აზიის ქვეყნები საქართველოსთან ტერიტორიულად უფრო ახლოსაა ვიდრე ევროპა და ამერიკა, ხოდა სწორედ საქართველოდან სულ რაღაც 618 კმ. დაშორებული ქვეყნის ისლამური რესპუბლიკის ირანის შესახებ მსურს  საკუთარი აზრის დაფიქსირება.

სულ ახლახანს საქართველოს მთავრობამ გვამცნო, რომ ირანთან სავიზო რეჟიმი გაუქმებულია მალე პირდაპირი ფრენები დაინიშნება თბილისი-თეირანის მიმართულებით, შესაძლოა უკვე დაინიშნა, კიდეც ამიტომ რადგანაც იმ ადამიანთა კატეგორიას ვეკუთვნი, ვისაც მოგზაურობა ძალიან უყვარს დავინტერესდი თუ რისი ნახვა შეიძლება ირანის მონახულების დროს, რათქმაუნდა მივუჯექი კომპიუტერს და დავიწყე ინფორმაციის მოძიება, სიმართლე გითხრათ წინასწარვე ვიცოდი, რომ ბევრ საინტერესოს ვერაფერს მივაკვლევდი ღირსშესანიშნაობების მხრივ, რაშიც დავრწმუნდი კიდეც, თეირანში არც ისე ბევრი ადგილია რისი ნახვაც შეიძლება და ყველაფერს, რომ თავი დავანებოთ, მკაცრი ისლამური ტრადიციების გამო რესტორნები და ბარები აკრძალულია, ქალაქში მხოლოდ ე.წ. სასადილოებს თუ შეხვდებით, რომელიც მზის ჩასვლამდე იკეტება… მოკლედ ტურისტული თვალსაზრისით ამ ქვეყნის ღირებულება ჩემთვის პირადად “0” უტოლდება, სწორედ ამ კვლევა-ძიების მომენტში, რომ ვიყავი ერთ-ერთმა გვერდმა გადამისროლა ბმულზე სადაც საუბარი ეხება ირანის უმკაცრეს ისლამურ “მართლმსაჯულებას”- სტატიის წაკითხვის შემდეგ არათუ ამოვიგდე ირანის შესახებ ინტერესი თავიდან, არამედ სურვილი გამიჩნდა, რომ ამ ქვეყნის არსებობა არც კი ვიცოდე, თუ რატომ აგიხსნით და შემდეგ თავად განსაჯეთ, აგრეთვე თქვენთვის მომინდვია ზემოთხსენებული სიტყვის “მართლმსაჯულების”-განსჯაც, ვინაიდან რაც ამ კითხით ირანში ხდება ეს არის 21-ეე საუკუნის ბარბაროსობის კლასიკური მაგალითი.

ჩემთვის ის ფაქტი, რომ ირანში სიკვდილით დასჯა დღემდე არსებობს ახალი არ ყოფილა, მაგრამ ის კი ნამდვილად სიახლე იყო, რომ სიკვდილით დასჯის ერთ-ერთ ფორმად იყენებენ “ქვებით ჩაქოლვას”… ყველაზე მეტად რამაც აღმაშფოთა გახლავთ ის ფაქტი, რომ სიკვიდლით სჯიან როგორც ქალებს, აგრეთვე არასრულწლოვან ბავშვებს აღარაფერს ვამბობ მამაკაცებზე ანუ 18 წლამდე ასაკის ბავშვი, უპრობლემოდ შეიძლება აღმოჩნდეს სახრჩობელაზე ან ჩაიქოლოს ბარბაროსების მიერ…  ჩემთვის პირადად არ არსებობს დანაშაული რისთვისაც უნდა მოხდეს ადამიანის სიკვდილით დასჯა ანუ ცნება “სისხლი, სიხლის წილ” პირადად ჩემთვის მიუღებელია, სიცოცხლის ბოლოდე პატიმრობა სავსებით საკამრისია, მაგრამ როგორც სჩანს ირანში ასე არ ფიქრობენ უფრო მეტიც, მათ ისეთი მიზეზის გამო, როგორიც მეუღლის ღალატია ქვებით უპრობლემოდ ჩაქოლავენ ადამიანს, მეტი ბარბაროსობა რაღა უნდა იყოს, მხოლოდ საკუთარი ნააზრების წერა, რომ არ გამომივიდეს, ადმიანის უფლებათა ერთ-ერთი გავლენიანი ორგანიზაციის სტატისტიკურ მონაცემებს მოვიშველიებ, ქვემოთ ჩაქოლვის საშინელ კადრებს მივამაგრებ ფოტო-მასალის სახით და ქრონოლოგიურად გადმოგცემთ რამდენი ადამიანი ჩაქოლეს 1983 წლიდან დღემდე…

დავიწყებ იქიდან , რომ ოფიციალურად ეს ბარბაროსული კანონი 1983 წლიდან ფუნქციონირებს ე.წ. ირანის მართლმსაჯულებაში , თუმცა ოფიციალურად ცნობილია, რომ კანონის  შემოღებამდე 1980 წელს 10 ადამიანი იქნა დასჯილი ჩაქოლვით, საინტერესოა, ვინ  გასცა ამის განკარგულება, ალბათ თავად იქ მცხოვრებმა მოსახლეობამ უბიძგა მთავრობას მისი შემოღებისკენ … ვაგრძელებ: 1983 წლიდან 2002 წლამდე მონაცემები არ ქვეყნდება, მაგრამ ალბათ წარმოგიდგენიათ რამდენს ჩაქოლავდნენ  19 წლის მანძილზე. 2002 წელს უამრავი საერთაშორისო ორგანიზაციის ჩარევით გადაწყდა, რომ  კანონი გაუქმებულიყო, კანონის გაუქმების კანონ-პროექტი გაიტანეს განსახილველად  და თითქოს გააუქმეს კიდეც , მაგრამ 2003 წელს 8 ადამიანი კიდევ ჩაქოლეს… ვერც აქ ვერ დავადგინე რატომ, ანუ რა აზრი აქვს კანონის გაუქმებას თუ ისევ აგრძელებენ მის გამოყენებას, ამის შემდეგ 2008 წელს კიდევ ერთხელ მიმართეს პარლამენტს კანონის აკრძალვის მოთხოვნით, თუმცა 2008-2009 წლებში 15 ადამიანს კვლავ სასტიკად გაუსცორდნენ, 2009 წლის ბოლოს, კვლავ გადაწყვიტეს, რომ კანონი გაუქმდა, მაგრამ გადაწყვეტილების შემდეგ 1 კაცი კიდევ ჩაქოლეს, მებადება კითხვა მოსამართლეები გონებრივად ყავთ დაავადებულები, თუ პარლამენტის გადაწყვეტილებები მათ ყურამდე არ მიდის.. როგორც წყარო იუწყება  კიდევ არაერთი ირანელი სიკვდილ-მისჯილი ელოდება სასიკვდილო განაჩენის აღსრულებას  ჩაქოლვის გზით მაშინ როცა ოფიციალურად ეს კანონი გაუქმებულია… იგივე წყაროს ინფორმაციით  1997-2005 წლებში როდესაც ირანის სათავეში მოვიდა ე.წ. რეფორმატორი პრეზიდენტი  მოჰამედ ხატამი  ჩაქოლეს 28 ადამიანი, ხოლო 2005-2010 წლებში ანუ დღევანდელ დღემდე როდესა ქვეყანას სათავეში უდგას პრეზიდენტი  აჰმადინეჯადი, 31 ადამიანს მიუსაჯეს ჩაქოლვა, მათგან ჯერ მხოლოდ 8 დასაჯეს , დანარჩენი ალბათ ელოდება…

მართალია პოსტი ძალიან მძიმე წასაკითხია, მაგრამ მაინც მსურს ზოგადად ავხსნა თავად ჩაქოლვის მეთოდი, ანუ აქაც სპეციალური წესები მოქმედებს: სიკვდილ-მისჯილი გაყავთ მდელოზე, თხრიან ორმოს იმისდა მიხედვით ქალს სჯიან ტუ კაცს, ანუ თუ ქალს ქოლავენ მაშინ ორმოს ამოთხრიან ისე, რომ სიკვდილ-მისჯილი მასში მოათავსონ მკერდამდე, მკერდის ზედა ნაწილი კი, ანუ თავი და მხრები განკითვნილია იმისათვის, რომ მსხვერპლის ირგვლივ თავშეყრილმა ბარბაროსებმა საშუალო ზომის ქვები დაუშინონ ქალს, გებადებათ ალბათ კითხვა, რატომ საშუალო ზომის? პასუხი ასეთია, იმტომ, რომ ნელა და მაქსიმალური ტანჯვით მოკვედს ადამიანი და რისთვის? არაფრისთვის, მან ქმარს უღალატა ან პირიქით, ქმარმა უღალატა ცოლს, რაც შეეხება იმას თუ კაცი ყავთ დასასჯელი, ამ შემთხვევაში ორმოს თხირან ისე რომ მამაკაცი, წელამდე ჩასვან შიგნით, ხოლო წელს ზევით ნაწილი ნადგურდება ქვებით… ამ ყველაფერს, რომ ვკითხულობდი, რათქმაუნდა ცუდი განცდა დამეუფლა, მაგრამ ყველაზე მეტად იმ დეტალმა გამაოგნა სადაც ეწერა, რომ თუ სიკვდილ-მისჯილი, როგორმე მოახერხებს და თავს დაიძვრენს ორმოდან მაშინ ის თავისუფალია და შეუძლია თავს უშველოს, წარმოიდგინეთ რამხელა ცინიზმია, სიტყვები არ მოიპოვება რომ ეს გადმოვცე, რომელი ადამიანი მოახერხებს, თავის დახსნას, მაშინ, როდესაც ნახევრად მიწა აყრია და თან ქვებს უშენენ თუ არადა წარმოიდგინეთ რომ მოახერხოს და ამოძვრეს ორმოდან შეიძლება, რომ გადარჩეს, გადასარევი გართობა მოიგონეს ირანელებმა, ამას გართობას და თამაშს დავარქმევ და მახსენდება, ერთ-ერთი ტელევიზიის ტელე-ეთერით გადიოდა სპორტული თამაში “ბოიარის ციხესიმაგრე” სადაც უამრავი დაბრკოლების გადალახვით  თამაშის მონაწილეს უნდა შეესრულებინა სხვადასხვა რთული  დავალებები, რაც შეეხება ირანს, იმ თამაშით, რომელსაც “ჩაქოლვა” ჰქვია თავს იქცევს იქაურ ბარბაროსთა ხროვა… აქვე მივამაგრებ სურათებს:ამ სურათზე კარგად ჩნას, ვიღაც უბედურის ხელი, რომელმაც თამაშის თანახმად, ვერ მოახერხა ორმოდან ამოძრომა…

ძალიან  მძიმე კადრებით ვამთავრებ პოსტის წერას, ვიმედოვნებ, რომ როგორმე წერტილს დაუსვამენ ამ ბარბაროსობას, მაგრამ მანამდე, მინდა სტატიის დასაწყისში მოყვანილ ჩემივე ციტატას დავუბრუნდე, რომელიც გამონათქვამს ” ე რ თ ხ ე ლ    გ ა ჩ  ნ დ ე   და  ი ს ი ც   ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო შ ი” ეხებოდა, ახალგაზრდებო, სანამ მსგავს ფრაზას გამოიყენებთ  კარგად დაფიქრდით სად გაჩენას ისურვებდით და თუ არ დააკონკრეტებთ ის მაინც დააყოლეთ ოღონდ არა ი რ ა ნ შ ი ………..

დაცული: ჩემს შესახებ…

ეს კონტენტი დაცულია პაროლით. მის სანახავად გთხოვთ შეიყვანოთ პაროლი ქვემოთ:

პაროლი